Welkom in Namibië!

Dinsdag ochtend 3:15 uur ging de wekker en om 3:45 vertrok ik met mam, pap, anke, bob en veel te veel bagage richting Schiphol. Het inchecken ging niet zo soepel als gehoopt. Terwijl ik mij al weken druk maakte over het afscheid nemen, liepen de spanningen bij het inchecken op. Rosan en ik leverde onze koffer in en waren klaar om afscheid te nemen. Danique, Roos, Nan en Jorick hadden meer problemen .. Zij konden namelijk niet inchecken omdat zij langer dan 3 maand bleven en geen visum hadden. (Echter hadden Rosan en ik dit ook niet, maar omdat wij hierna naar Zuid-afrika gaan leverde het ons geen problemen op) Nadat Nan een vaag mailtje liet lezen aan de medewerker Help Desk waarin stond dat er een visum voor ons aangevraagd werd in Namibië mochten ook zij eindelijk inchecken. Nadat wij snel afscheid genomen hadden van familie, vrienden en vriendjes renden we naar de gate heen want het was ondertussen alweer 7:15 uur en 8:00 uur zouden we gaan vliegen.


De eerste vlucht duurde maar een uurtje en ging naar Frankfurt. Omdat wij aan de late kant waren was alle plek in de handbagageruimte vergeven en moest ik mijn benen optrekken en mijn koffer voor mij zetten. Erg comfortabel was dit niet, maar voor een uurtje prima te doen. Bovendien was ik allang blij dat ik zat. Vanaf Frankfurt volgde een lange vlucht naar Windhoek waarin ik vooral geslapen heb. 's Avonds half 9 kwamen wij aan in Windhoek. Bij het ophalen van de bagage ging het helaas weer mis .. De koffers van Nan, roos en mij lagen nog in Frankfurt. Grappig om te zien hoe je als Nederlander in de stress schiet, terwijl de locals hier je aankijken en zeggen "relax, hij komt morgen of overmorgen wel. "

De eerste week zullen we gebruiken om bij te komen van de reis en te wennen aan de Namibische leefstijl. (Doe waar je zin in hebt & plan vooral zo min mogelijk om te voorkomen dat je de afspraken toch niet na komt) Donderdag 18/9 zijn wij 2 uurtjes naar de Soup Kitchen (Home of good hope) geweest. Hier kunnen kinderen elke dag een maaltijd eten, een glas ranja drinken en 1/8 sinaasappel opeten. Indrukwekkend om te zien dat zodra je uit de taxi stapt er tientallen kleine kinderen stoppen met spelen en naar je toe rennen om je te knuffelen. We hebben hier geholpen met maaltijden uitdelen, de afwas doen en vooral erg veel foto's gemaakt. De kinderen genieten van deze aandacht en willen dolgraag posseren voor de camera. (Wat jammer is, want je wil ze juist zo puur mogelijk fotograferen) Het is echt bizar om te zien (en ruiken..) hoe vies deze kinderen zijn. Bijna alle kinderen hadden vliegen om zich heen zitten en opgedroogde snotneuzen. Voordat de kinderen het eten kregen moesten zij allemaal hun handen wassen in één bak met water en sop. Vervolgens gingen ze met z'n allen liederen zingen die voornamelijk betrekking hadden op god, maar ook 'if you happy and you know it clap your hands' kwam voorbij. Erg mooi om te zien hoe zo'n grote negerin begint met zingen en alle kinderen netjes meedoen. Op een normale dag komen bij de soup kitchen 500 kinderen een maaltijd eten! Super goed dat er zoiets bestaat, anders hadden weinig van deze kinderen eten gehad.

's Avonds nam Wayne (de huisbaas) ons mee voor een verrassingstripje. We reden naar een hoge berg en hadden zo uitzicht over windhoek, heel gaaf om de stad zo te kunnen bekijken. Tegen 22:00 uur gingen we samen met 20 andere (dronken) internationale studenten naar de karaoke bar. Ondanks er in de hele kroeg maar 20 locals waren, waarvan 15 personeelsleden, hebben we een hele leuke avond gehad. Alle credits naar Jorick: "you are singing like a nachtegaaltje. "

Roos en ik hebben afgelopen 2 dagen heerlijk gekookt, maar vanavond gaan we lekker uit eten in een chique restaurant op een heuvel met uitzicht op de stad. Dat hebben we wel verdiend. Maandag start onze stage in het Katatura ziekenhuis. Ik ben erg benieuwd wat ons te wachten staat en hou jullie op de hoogte!

Liefs,

Lisanne!